La Piel que Habito

   "İnsanın sığınabileceği tek bir yer vardır. Kendi içimizde bir yer. Kendimizden başka kimsenin ulaşamayacağı ve tahrip edemeyeceği bir yer."

   İnsan; et, kemik, sinir ve kan gibi şeylerden mi oluşur? İnsan, sadece bir madde, sadece canlı bir organizma mıdır? İnsanın üstündeki kılıfı çıkarıp attığınızda insanlığını da atabilir misiniz? Hayır. İnsan sadece kanlı canlı organizmadan çok daha öte bir şeydir. İnsanı insan yapan da bu ötedekidir. İster buna ruh, ister bilinç ve isterseniz de enerji deyin fakat varlığını yadsıyamayacağınız bir gerçek.

   İnsanın kılıfının, derisinin altındaki bu ötedekiyi oluşturanlar ise binlerce parçaya bölünebilir. Ve her bir parça da kendi içinde sonsuz kez bölünebilir. Bu ötedekinin varoluşunun tamamen kavranması ise insan beyni için imkansız gibi görünmekte henüz. Kişi bu ötedekiyi yavaş yavaş kavrayabilir. Ve her kavranan ötedeki parçası insanı insan yapmaya başlar.

   Ötedekinin parçalarından birisi de cinselliktir. Cinsellik insanı  diğer canlılara bağlayan bir parça gibi görünse ötedekinin anlamlandırmasıyla apayrı bir konuma sürüklenir. Bireylerin kılıfları, içeridekini yansıtmak konusunda bazen sadece aldatıcı bir görünüm oluşturur. Hemcinsine farklı şekillerde bağlanan eşcinseller bu kılıfların aldatıcı görüntüleri yüzünden her zaman toplumda farklı bir yere konmuştur. Bazen bütün öfkeler üzerlerine toplanır; ki bu öfke toplu kıyımları, şiddeti ve hatta vahşeti meşrulaştıracak kadar kör edici olabilir.

   Kadınları belki de en iyi anlatan, insanların içinde bulunduğu durumlara ve olaylara bakış açısını değiştiren, anormali normal gibi göstermeyi başarabilen Pedro Almodóvar yine cinsel kimlik ve insan üzerine gerek kurgusu ve gerek sosyolojik bakış açısıyla başarılı ve bir o kadar da ilginç bir film çekmeyi başarmış.Daha önceki filmlerinde de kadın-erkek ilişkileri ve eşcinselliği kullanan yönetmen Pedro Almodóvar bu sefer çok daha ilginç bir konuyla karşımızda. Meselimin sonuna gelirken diyorum ki; La Piel que Habito'yu izleyin.